C4  یکی از اجزای سیستم کمپلمان بوده و که در زمان التهاب موضعی بصورت آبشاری فعال شده و ایجاد پاسخ التهابی می نماید. اندازه گیری کمپلمان عمدتاً برای تشخیص اِدم عروقی (آنژیو اِدم) و ارزیابی مبتلایان به لوپوس اریتروماتوز سیستمیک (SLE) استفاده می شود.

سیستم کمپلمان شامل مجموعه ای از پروتئین های پلاسمایی در سطح سلول است که به منظور از بین بردن میکروب ها با سایر تنظیم کننده، ارتباط بيشترى دارند.

پروتئین های این سیستم، طی واکنش پی در پی، روی یکدیگر عمل نموده و محصول هر واکنش بر روی واکنش بعدی اثر مى گذارد. به طور کلی سیستم کمپلمان در ایمنی ذاتی و ایمنی (بخصوص پاسخ همورال) نقش حائز اهمیتی دارد. آزمایشات سیستم کمپلمان، معمولا C3 و C4  برای تعیین نقص یا ناهنجاری در سیستم کمپلمان مورد استفاده قرار مى گیرند. سیستم کمپلمان شامل پروتئین های محلول و گلیکوپروتئین هایی هستند که اساساً توسط سلول های کبدی ساخته می شوند.

• پروتئین ­های کمپلمان به دو دسته تقسیم می شوند:

1. دسته ای که در ابتدا غیرفعال اند و پس از فعال شدن وظیفه خود را انجام می دهند.
2. پروتئین هایی که نقش کنترل و بازدارندگی فعالیت کمپلمان را به عهده دارند.

نامگذاری پروتئین­ های کمپلمان به صورت حرف بزرگ C می باشد به همراه شماره مثل C1 ,C2 و C9 و یا اینکه به صورت کلمه فاکتور همراه با حروف لاتین مثل فاکتورB ، فاکتورH  و یا اصطلاحی که بکار برده می­شود مثل  P,properdin و یا براساس عمل و وظیفه ای که انجام می دهند، مثل C1 inhibitor نام گذاری می شوند.

• کاربرد بالینى:

این تست زمانی که فرد دارای التهاب یا اِدم ناشناخته یا نشانه های اختلال خودایمنی مانند SLE است درخواست داده می شود. همچنین ممکن است زمانی که پزشک متخصص معتقد باشد که فرد ممکن است یک وضعیت مرتبط با اختلالات سیستم ایمنی داشته باشد و بخواهد وضعیت سیستم کمپلمان فرد را بررسی کند یا زمانی که فعالیت کلی سیستم کمپلمان بالا باشد (CH50 یا CH100) برای مشخص شدن اینکه کدام جزء فعالیت بالاتری دارد درخواست می گردد.

معمولاً در ارتباط با سیستم کمپلمان میزان C3 و C4 مورد بررسی قرار می­ گیرد و مهار کننده C1 زمانیکه سایر موارد به طور طبیعی باشند درخواست می­ گردد. C3 و C4  اغلب با یکدیگر درخواست می شوند چرا که نسبت و ارتباط آنها مهم می باشد.

سطح سیستم کمپلمان ممکن است به دلیل بیماری و یا به صورت ارثی کاهش یابد. کمبود وراثتی در یکی از پروتئین های سیستم کمپلمان معمولاً منجر به فراوانی عفونت های میکروبی در شخص می شود و کاهش سطح پروتئین های سیستم کمپلمان نیز با افزایش خطر ابتلا به بیماری­های خود ایمنی همراه است.

C3 و C4  هر دو به طور معمول در SLE کاهش پیدا می کنند، در حالی که C3 به تنهایی به علت سپتی سمی و عفونت های ناشی از قارچ ها یا انگل ها مانند مالاریا کاهش می یابد. اگر کمبود ناشی از یک وضعیت حاد یا مزمن به علت ابتلاء به بیماری باشد، سطح کمپلمان معمولاً به حالت طبیعی بازگردانده می­شود. سطوح پروتئین ­های سیستم کمپلمان معمولاً همراه با پروتئین های غیر مرتبط دیگر مانند CRP، در طول التهاب حاد یا مزمن افزایش می­یابد و پس از برطرف شدن التهاب، به حالت طبیعی باز می گردند.

• افزایش فعالیت اجزاء سیستم کمپلمان ممکن است به علت موارد زیر می باشد:

1. سرطان (لوسمی، لنفوم هوچکین، سارکوم)
2. کولیت اولسراتیو یا کولیت روده
3. تیروئیدیت
4. انفارکتوس حاد قلب
5. سارکوئیدوز
6. آرتریت روماتوئید