کیت بیوشیمی ایمونوگلوبولین (M) ریتون Immunoglobulin M (IgM) RITON 60 ml

Immunoglobulin M (IgM)

IgM اولین آنتی بادی ساخته شده در بدن بوده و درپاسخ اولیه و فاز حاد بیماری افزایش یافته و تا قبل از مداخله ی IGG در ایجاد پاسخ ایمنی کوتاه مدت نقش دارد. اندازه گیری IgM، جهت تشخیص و پایش منوکلونال گاماپاتی و نقص‌های سیستم ایمنی همورال کاربرد دارد.

ایمونوگلوبولین ها با نام های دیگر مانند آنتی بادی (Ab) یا آنتی کر یا پادتن، گلیکوپروتئین هایی هستند که توسط نوعی از گلبول های سفید خون (لنفوسیت B) در مقابل عوامل تحریم کننده سیستم ایمنی یا ایمونوژن ها ساخته می شود. آنتی بادی ها جزیی از ایمنی همورال بوده و در الکتروفورزِ پروتئین های پلاسما، در ناحیه گاما قرار گرفته و از این رو به آنها گاماگلوبولین نیز اطلاق می شود.  مولکول آنتی بادی دارای دو زنجیره بزرگ H و دو زنجیره سبک L  و جمعا 4 زنجیره است. براساس نوع و ترتیب اسیدهای آمینه زنجیره سنگین، پنج نوع زنجیره سنگین و در نتیجه پنج نوعAb  معروف به کلاس یا ایزوتایپ شناخته شده است که IgG, IgD,IgA,IgM,IgE می باشند.

براساس تفاوت های جزئی تر در زنجیره سنگین، IgM دارای 2 ساب کلاس 2IgM1, IgM می باشد.

IGM به دو شکل منومر و پنتامر وجود دارد که نوع پنتامر آن سنگین ترین نوع آنتی بادی محسوب می شود. شکل منومر IGM در سطح لنفوسیت های B و نوع پنتامر آن در سرم وجود دارد. آنتی بادی IgM بیشترین قدرت فعال کردن سیستم کمپلمان را دارد.

• کاربردهای بالینی :

هنگام ابتلا به بیماری های عفونی، IgM اولین آنتی بادی ساخته شده در بدن می باشد و درپاسخ اولیه و فاز حاد بیماری افزایش یافته و تا قبل از مداخله ی IgG در ایجاد پاسخ ایمنی کوتاه مدت نقش دارد. آنتی بادی های ساخته شده بر ضد سیستم گروه خونی(ABO) ،روماتوئید فاکتور(RF)، آگلوتینین های سرد،  آنتی بادیِ ضدآنتی ژنِ سوماتیکِ باکتری های گرم منفی و آنتی بادی واسرمن(رآژینی) در بیماری سیفلیس ، همگی از جنس IgM می باشند. اندازه گیری IgM، جهت تشخیص و پایش منوکلونال گاماپاتی و نقص‌های سیستم ایمنی همورال کاربرد دارد.

افزایش IgM پلی کلونال نشانه عفونت های ویروسی مانند؛ هپاتیت ویروسی یا مونونوکلئوز یا پاسخ اولیه به عفونت های انگلی و باکتریایی است.  IgM الیگوکلونال در بیماری واسکولار کلاژن، سندرم نفروتیک، دیس گاماگلوبولینمی و سارکوئیدوز مزمن افزایش پیدا می کند. IgM منوکلونال در رتیکولوزیس، بیماری همولیز آگلوتیناسیون سرد، ماکروگلوبولینمی والدنشتروم و لنفوم بدخیم مشاهده می گردد. کاهش سطوح IgM در اِنتروپاتی همراه با از دست دادن پروتئین، نقص ایمنی هومورال، هیپوگاماگلوبولینمی مشاهده می گردد. اشخاصی که IgM پایینی داشته باشند بیشتر در معرض ابتلا به لنفوما هستند.

• عوامل مداخله گر:

نمونه هایی که در حرارت 37 درجه سانتیگراد  یا بیشتر از آن قرار می گیرند باعث کاهش کاذب در سطوح IgM می شوند. مصرف داروهایی نظیر کلروپرومازین سبب افزایش IgM در سرم و مصرف کاربامازپین و دکستران موجب کاهش IgM در سرم می شوند. همچنین سرم لیپمیک باعث تداخل در نتایج تست می شود.