کیت بیوشیمی زینک (روی) دلتا درمان (آدیت) Zink (Zn) delta darman (Audit) 80 ml

Zinc (Zn)

زینک یا روی بعد از آهن دومین عنصر کمیاب در بدن انسان می باشد. عنصر روی یک کوفاکتور ضروری برای بیش از 200 نوع آنزیم مهم فعال است و تاثیرات مهمی بر رشد، تکامل، کاهش وزن، عملکرد ایمنی و عملکرد دستگاه عصبی مرکزی (CNS) دارد.

عنصر روی دومین عنصر کمیاب در بدن انسان بعد از آهن می باشد و با چندین بیماری مرتبط است و نقش مهمی در سنتز و متابولیسم پروتئین ها، اسید نوکلئیک، و تثبیت غشای سلولی داشته و یک کوفاکتور ضروری برای بیش از 200 نوع آنزیم مهم فعال از جمله کربنیک انهیدراز، آلکالن فسفاتاز، RNA و DNA پلی مراز، الکل دهیدروژناز می باشد. این عنصر تاثیرات مهمی بر رشد، تکامل، کاهش وزن و عملکرد ایمنی و عملکرد دستگاه عصبی مرکزی (CNS) دارد. روی به طور عمده در ماهیچه ها ذخیره می‌شود، اما در گلبول های سفید و قرمز، پرده شبکیه چشم، استخوان ها، پوست، کلیه ها، کبد و پانکراس نیز یافت می‌شود. غده پروستات در مردان نسبت به سایر اعضا، بیشترین مقدار روی را دارا می باشد.

• کاربرد بالینی:

کمبود روی منجر به تاخیر در رشد، نقص در بهبود زخم، ضایعات پوستی، کاهش سیستم ایمنی، تشنج و آریتمی قلبی شده و سطح بالای روی می تواند باعث درد قفسه سینه، درد شدید شکمی، تشنج، سرگیجه، درد ماهیچه، تب و سردرد شود.

در طی حاملگی به طور فیزیولوژیک کاهش پیشرونده ای در غلظت روی سرم زنان باردار مشاهده می شود که به دلیل افزایش حجم پلاسما و احتمالا تغییرات هورمونی می باشد. مصرف پایین زینک می تواند باعث رخوت، سستی و کمبود رشد قدی در کودکان شود. وجود غلظت بالای روی در ادرار، همزمان با مقدار  پایین آن در سرم، ممکن است همراه با سیروز کبدی، بیماری نئوپلاستیک یا افزایش کاتابولیسم دیده شود. غلظت‏ های پایین روی در ادرار و سرم ممکن است به دلیل فقدان روی در مواد غذایی یا از دست دادن از طریق ترشحات در بیماران با سوختگی رایج و بیماران با آسیب در دستگاه گوارش ایجاد شود.

بیماری عروق کرونر، کارسینوم استخوان، آنمی و آترواسکلروز (تصلب شرائین) سبب افزایش سطوح روی می شوند. سوختگی ها، ایدز، عفونت حاد، بیماری های کرونیک کبد و کلیه، دیابت، استرس و بیماری های بدخیم سبب کاهش سطوح روی می شوند.

• عوامل مداخله گر:

پنی سیلامین و کلروتالیدون سبب افزایش سطوح زینک می شوند و داروهایی مثل ضد بارداری خوراکی (OCP)، فنی توئین، تیازیدها، کورتیکواستروئید ها، استروژن ها و انترفرون ها سبب کاهش سطوح زینک می گردند.